Deze foto maakte ik in 2007. Ik denk uit verveling, aangezien ik – zo te zien – met mijn scriptie bezig was. Alle spullen uit de foto zijn verdwenen. Net zoals (bijna) alle boeken die ik had. Als je ergens woont is dat zó gewoon, dat je het vergeet te fotograferen. De paar foto’s van mijn vroegere huizen koester ik nu het meest. Dus hierbij een pleidooi om foto’s van vandaag te maken.
Oninteressante foto’s
De foto hierboven is doodgewoon en totaal niet interessant voor iemand anders dan ikzelf. Het beeld zit vol met aanknopingspunten voor herinneringen die in winterslaap zijn.
Dankzij die foto herinner ik me mijn vroegere laptop, de laatste televisie die ik ooit bezat (toen die stuk ging, kocht ik geen nieuwe meer), en ik herinner me hoe het mini-appartementje (44 m2) in Leiden was ingericht. Dankzij het standpunt voel ik weer even hoe het was; dat eeuwige schrijven aan papers voor mijn studie.
Het grootste deel van je leven leef je op routine. Maar ongemerkt veranderen die routines. Je at 10 jaar geleden een ander ontbijt. Je las andere boeken. Je werd omringd door andere spullen. Het zijn dingen die lastig terug te halen zijn omdat we ze nooit vastleggen. En je praat er nooit over. Het zijn de hoogtepunten die beklijven.
Pas als je foto’s ziet van jouw vroegere routines, zie je het verschil. En ontwaken er ineens herinneringen die zonder steuntje niet tot leven waren gekomen.
Mijn foto’s van vroeger
Ik heb honderden foto’s uit mijn studententijd. Het zijn allemaal foto’s van feestjes, borrels en lustrumreizen. Nergens vind ik de momenten die al die hoogtepunten aan elkaar knoopten. Wat we deden in de tussentijd. Zoals:
- Dagenlang studeren in de Universiteitsbibliotheek
- Met 8 man eten op een veel te kleine studentenkamer
- Een boekje lezen in de Hortus Botanicus (waar je als student gratis in mocht)
Nu vind ik dat jammer en bovenal stom. Waarom heb ik niet gewoon gefotografeerd wat ik al die tijd eigenlijk deed?
Gelukkig heb ik een handjevol foto’s waarop wél staat waar ik naar op zoek ben. Zoals mijn woonkamer met een knettervolle boekenkast. Slechts een handvol boeken hebben de afgelopen drie verhuizingen overleefd.
Ik kan er minutenlang naar kijken. Telkens komen er nieuwe herinneringen boven.
Maar het is vreemd dat ik vandaag – nu – wéér het gevoel heb dat mijn huis, mijn interieur voor altijd zo blijven. Dat er geen reden is om te fotograferen. Nonsens.
Alles verandert, altijd.
Dus ga foto’s maken. Van alle kamers in je huis. Van je buurt. Van het eten dat je eet, de spullen die je omringen. Over 10 jaar zul je jezelf dankbaar zijn, want dan kun je kijken naar de foto’s van vandaag.
Voor een ieder die dat te simpel, te plat vindt: je kunt ook een serie maken. Bijvoorbeeld van de inhoud van je koelkast. Of van je auto-interieur.
Het liedje
Overigens, het idee voor dit artikel kreeg ik toen ik weer eens luisterde naar het liedje Foto’s van vandaag van Acda en De Munnik (ook al zo’n trip down memory lane trouwens). Het gaat over iemand die in zijn droom zichzelf ziet, op oude leeftijd. Hij is een rijk man geworden, maar één ding heeft hij niet: foto’s van vandaag.