Op internet slingert een grafiek rond die laat zien welke fases je kunt doorlopen als fotograaf. Of wannabe fotograaf. Pas zodra je een paar fases op streek bent, weet je dat het voorgaande dus slechts fases waren in plaats van het eindpunt. Best fijn om te zien dat je af en toe wat vooruitgang boekt.
Eerst maar eens die grafiek in zijn geheel:
En dan nu de vertaling van die grafiek naar mijn fotografische ontwikkeling, opgedeeld per kleurlijn:
Blauw: hoe goed je denkt dat je bent
10 jaar geleden was ik heel blij met de door mij gemaakte foto’s. Onder de indruk zelfs. Ik was net begonnen met wat serieuzer fotograferen. Familie en vrienden waren enthousiast over mijn beelden. Dat smaakte naar meer, dus volgde ik cursussen en workshops. En toen zakte mijn fotografische eigenwaarde als een pudding in elkaar. Ik realiseerde me dat ik nog een lange weg had te gaan. Eén van de redenen waarom ik trouwens dit blog startte.
En toen ontdekte ik nabewerking in Lightroom.
Ik maakte de meest vreselijke kleurgedrochten (vind ik nu), waar ik langzaamaan weer van herstelde. Ik zakte vervolgens weer in, dat kwam omdat ik klaar was met straatfotografie, maar nog niet kundig genoeg bleek om projectmatig te werken. Bovendien had ik nog geen richting. Dus voilá, daar nam mijn fotografische eigenwaarde weer een duik.
Inmiddels werk ik – eindelijk – aan een langdurig project en ben ik weer een stuk blijer, fotografisch gezien. Maar ook dat zal wel weer veranderen, ooit. De rechte blauwe lijn aan het einde van de grafiek is bij mij denk ik toch wat wisselvalliger.
Oranje: de ontwikkeling van je kennis
Die oranje lijn uit de grafiek, die heb ik nauwgezet gevolgd. Eerst de automatische stand, toen aan de slag met de afzonderlijke instellingen. Om vervolgens de illusie te hebben dat ik beter zou worden door andere camera’s, objectieven en statieven. Maar – zoals ook in de grafiek is te zien – die focus op gear remt je ontwikkeling juist af. Daar schreef ik al eerder over. Ik ben hersteld, en gelukkig vrij snel. Ik verdiep me nu in compositie en het denken in reeksen (in plaats van losse foto’s).
Groen: de daadwerkelijke kwaliteit van je foto’s
En dan de lastigste: de daadwerkelijke kwaliteit van mijn foto’s. Lastig omdat ik mijn blik dan in een objectieve modus moet zien te krijgen. Als ware ik iemand anders, zonder kennis van hoe en waar de foto is genomen. Dat lukt beter met foto’s die ik langer geleden maakte. En dan zie ik (gelukkig) wel degelijk verbetering.
Die HDR-hole uit de grafiek, daar ben ik niet ingetrapt. Maar wel in overmatig en vooral heel onnodig nabewerken:
Wat een wanstaltig filter. Instagram avant la lettre.
Mijn archief puilt ervan uit. Achteraf zie ik het vooral als wanhopige poging om middelmatige foto’s interessanter te doen lijken. De verzadigde kleuren eisen alle aandacht op, zo valt de foto zelf veel minder op. Net zoals met make-up: een beetje kan, maar teveel trekt juist de aandacht naar de make-up in plaats van je gezicht.
Genoeg nu over mij, waar hang jij in de grafiek?