Een horizon hoort recht te staan. Althans, volgens iedereen die denkt dat je goede foto’s kunt maken door een aantal vuistregels op te volgen. Zet je onderwerp niet in het midden. Fotografeer op de M-stand. Zorg voor een rechte horizon. Het zijn prima handvaten voor de beginner. Maar een beetje fotograaf laat alles los en zoekt zijn eigen weg. Doet Onno Blase ook, met z’n scheve horizons.
Al sinds 2011 verzamelt grafisch vormgever Onno Blase scheve paaltjes. Hij gebruikt de stand van de paaltjes als leidraad voor zijn kadrering: hij zet het paaltje recht en de wereld scheef.
Zoals met veel fenomenen ga je ze pas zien als je erop let. Zo zie ik na de aanschaf van het boek Olifantenpaadjes jaren later nog steeds overal deze paadjes. En telkens denk ik weer aan dat boek. Voor mij heeft Dirk-Jan Verburg zich de olifantenpaadjes toegeëigend. Ik denk dat hetzelfde gaat gebeuren met Blase en zijn scheve paaltjes. Ik heb er vast talloze gezien, maar nooit bewust.
Nu wel, dankzij deze foto’s.
Fotograferen is een vorm van verzamelen
Blase gebruikt fotografie om beelden te verzamelen. In dit geval beelden van scheve paaltjes. Ik heb er ook vast wel eens eentje gefotografeerd. Maar in dit geval geldt:
Eén foto is geen foto
Het gaat om de serie. Want honderden scheve paaltjes tonen een fenomeen. De foto’s beginnen vragen te stellen aan de kijker. Hoezo staan ál deze palen scheef? En wie zet ze nadien weer recht? Zijn er verschillen tussen landen in de hoeveelheid scheve palen? Blase denkt van wel; tijdens een reis door Japan zag hij er bijna geen één.
En hoe zit dat eigenlijk bij jou? Ben jij ook een visueel verzamelaar? En zoja, wat voor beelden verzamel je, en waarom?
Met een beetje vasthoudendheid kun je er over 9 jaar een lijvig boekwerk van maken, net zoals Blase met zijn boek Scheve Palen.
