Op mijn eerste expositie hing deze foto met daarop een slordige streep. Die streep had ik er – per ongeluk – ingekliederd toen ik probeerde iets weg te photoshoppen. Pas 5 maanden later zag ik die streep zitten, de expositie was al lang weer voorbij. Ik vroeg me twee dingen af: waarom zag niemand die streep? En waarom zat die streep daar überhaupt?
Dit is een verhaal dat – tot vandaag – alleen mijn vriend kent. Hij kan er nog steeds smakelijk om lachen. Ik inmiddels ook, maar daar was wel wat tijd voor nodig.
Waarom zag niemand de streep?
Wellicht heb jij de streep al gezien. Maar zonder dat ik je erop had gewezen is de kans klein dat je ‘m zelf had opgemerkt. Want je verwacht geen streep in deze foto, en al helemaal niet op een expositie. Bovendien valt de kleur van de streep mooi weg tegen de achtergrond.
En dan is er nog de teleurstellende statistiek dat een museumbezoeker gemiddeld zo’n 6 seconden kijkt naar een werk aan de muur. In die 6 seconden zie je die streep niet. Je aandacht gaat uit naar dat vreemde object dat is begroeid met klimop, vervolgens naar de vrouw in het rode jurkje en dan naar het totaalbeeld. Linksonder op de foto zit geen interessante informatie dus waarom zou je oog daar langer blijven hangen.
Die 6 seconden is mijn redding geweest, denk ik. Ben ik nu dus ineens blij dat er niemand echt kijkt.
Wat me wel verbaast ik dat ík de streep niet heb gezien. Ik heb toch minutenlang naar dit beeld zitten staren. Misschien had ik van rechts naar links moeten kijken, of het beeld omdraaien zodat ik niet werd afgeleid door de inhoud.
Natuurlijk kan het zijn dat al die mensen de streep wél zagen, maar mij niet wilden opzadelen met een ongemakkelijk gevoel. Maar dan ken jij mijn familie nog niet. Die schromen niet om vreemde strepen te benoemen. Ik heb ook van hen niks gehoord.
Waarom zat die streep op de foto?
Ik exposeerde met een serie van vijf foto’s. Alvorens ik die liet printen – voor wie het weten wil: een halfmatte lambdaprint op dibond – bekeek ik de beelden minutieus. Ik had ze al bewerkt in Lightroom, maar ik wilde paar hinderlijke elementen verwijderen, wat niet goed lukte met Lightroom.
Dus ging ik photoshoppen.
Wanneer ik Photoshop open, start ik gelijktijdig Youtube. Daarop zoek ik bijvoorbeeld ‘how to remove objects in Photoshop’. In deze foto waren dat blaadjes op de voorgrond. Ik voer netjes de stappen uit, zonder enig benul te hebben van hoe Photoshop werkt. Iets met layers, masks, adjustment layers. Enfin dan ben je mij al kwijt.
Ik heb niks met strepen gedaan in mijn beeld. Dus wat er waarschijnlijk is gebeurd: ik heb per ongeluk op de brush tool geklikt en een streep gezet. De blaadjes waren weg, maar die streep kwam erbij.
En nu zit ik dus met een supermooie print van een foto met daarop een streep. En daar waar ik hem eerst niet zag, zie ik nu niks anders meer als ik naar de foto kijk.
Leren photoshoppen
Kortom, ik miste kennis, gedegen kennis. Een paar weken terug was het eindelijk zover: ik vond een online Photoshop cursus die voldeed aan mijn wensen. Er zit een goede opbouw in de lessen en de docent is fijn om naar te luisteren. Verder moet je vooral heel veel zelf doen tijdens die cursus. En dat is de enige manier om het echt te leren natuurlijk.
Leuke bijvangst: onderdeel van het abonnement zijn ook 7 andere cursussen, waaronder Lightroom. Ik dacht dat ik daarvan alles wel zo’n beetje wist, maar niks is minder waar. De laatste jaren zijn er zoveel mogelijkheden bij gekomen, maar dat heeft mij nooit bereikt. Tot nu toe dan. Voor wie ook graag aan de slag wil, ik volg de cursus via School of Photography (Engelstalig).
En voor wie wil weten wat het verhaal achter de foto zelf is, dat vind je hier.
Update: inmiddels heb ik diverse reacties ontvangen op dit blog. Die waren zo leuk, dat ze voer waren voor een follow-up. Die vind je hier.