Terwijl wij zijn vastgeplakt aan de aardbol, vliegen vogels gewoon weg wanneer het hen goeddunkt. Ik vind dat jaloersmakend. Door die wegvliegtruuk kijk ik bovendien zelden een vogel in de ogen. Jammer, want dankzij fotograaf Tim Flach weet ik nu dat hun blik zeer menselijk kan zijn. En dus herkenbaar.
Flach vestigt graag de aandacht op bedreigde diersoorten. Hij maakte eerdere al een heel zwikkie portretten van panda’s, ijsberen en uilen, samengebundeld in het boek Endangered.
Inmiddels richt hij zich op bedreigde vogels. En net als in zijn vorige project zoekt hij net zo lang naar een pose of een blik die bij ons herkenning oproept. Want die herkenning kan leiden tot empathie. En wie weet leidt empathie dan weer tot actie, zodat deze beestjes niet uitsterven.
Enfin.
Ik kan lang naar deze beelden kijken. Ik stel me voor welk menstype past bij de vogel op de foto. De Incastern hierboven doet me denken aan Dalí, een goed gesoigneerd, artistiek type met een dun krulsnorretje.
Het vogeltje hieronder is wat introverter van aard en reeds op middelbare leeftijd. We zien een klein, mollig mannetje, licht grijzend op de kruin:
Dan nu aan jou de beurt bij de volgende types:
Maar wat is er nu natuurlijk aan het toedichten van menselijke eigenschappen aan – nota bene – een vogel? Moeten we die vogel niet zien in zijn natuurlijke habitat?
Volgens Flach niet. Júist omdat je ze even los ziet van hun exotische omgeving (iets waar wij lastig aan kunnen relateren), gaat de aandacht uit naar de beestjes zelf. Doordat Flach doelbewust kiest voor een beeld waarin een herkenbare emotie zit, voelt de vogel ineens veel meer als ‘één van ons’. Op die manier lift Flach dus mee op onze neiging om overal onszelf in geprojecteerd te zien.
En de beelden maken me gewoon heel vrolijk 🙂
Trouwens, neem ook een kijkje op de website van Tim Flach. Zelden zo’n leuke homepage gezien. Eerder schreef ik trouwens ook een artikel over zijn project Endangered.