Iemand vroeg mij of ik het werk van Paul D’Haese ken. Ik antwoordde ontkennend en zocht hem direct op. Ik zou zijn werk móeten kennen, want zijn stijl en thematiek passen precies bij wat ik wil doen. Maar dan natuurlijk wel op mijn manier, want zijn foto’s bestaan al. Ik doe een poging om mijn fascinatie uit te leggen.
Het werk van D’Haese laat vreemde stedelijke landschappen zien. Soms zelfs ronduit absurd:
De kleuren
Zijn kleurgebruik is ingetogen. Meestal fotografeert D’Haese op bewolkte dagen, maar in de foto hierboven zie je een strakblauwe lucht. Van dat blauw is echter weinig over. Alle kleuren in het beeld zijn minder verzadigd, behalve groen. Daardoor komt de klimopstructuur nog grootser en surreëler over.
Zijn standpunt
Kijk ook eens goed naar zijn standpunt. Wat zou er gebeuren als hij iets naar links, naar rechts, naar voren of naar achteren had gestaan?
Beeldrijm
Strikt genomen is er niet eens zoveel te zien op bovenstaande foto. Maar het kijkt zo lekker, vind ik. Dat komt bijvoorbeeld door de beeldrijm: het golvende dakpatroon in de achtergrond zie je ook terug in het omgevallen hek en de weerspiegeling van de stangen in de plas. Sowieso zorgt de natte grond voor een enorme ruimte in de foto. Zonder dat water had deze foto – vanuit dit standpunt – niet gewerkt.
Niet bijzondere plekken bijzonder maken
Het zijn stuk voor stuk saaie plekken. Om daar een goede foto uit te krijgen, moet je als fotograaf echt aan het werk. Net als een schilder moet je aan de slag met de compositie. Wat werkt wel, wat niet? Je hebt niet zoals een schilder een wit doek, maar je hebt wel twee benen. Door jezelf te bewegen, zijn er steeds nieuwe mogelijkheden voor een foto. Het kunnen zien wat werkt, dat is de kunst. En die beheerst D’Haese.
Bovenstaande beelden komen uit de serie Stuffy Shell. Daarover zegt D’Haese op zijn website:
We create formulas of ‘safe havens’, designed to take away deeply rooted fears and insecurities, while providing a perfect illusion (of self-protection). ‘Stuffy shell’ reflects on this human inclination.
There is so much visual narrative to be found in the way we build, the way we domesticate the landscape.
Paul D’Haese over Stuffy Shell
This results in uncanny images: bizarre, surreal and sometimes frightening…. an unintended contradiction?
Tot slot nog een duet uit een andere serie van hem; Borderline. Daarin vind je telkens twee foto’s naast elkaar geplaatst. Foto’s die met elkaar praten:
De rest van die serie is ook het bekijken waard.
De manier van werken van D’Hease helpt mij weer om na te denken over hoe ik dezelfde elementen (kleur, beeldrijm, compositie) kan gebruiken in mijn fotografie. Om zelf beter te kijken, helpt het al een hoop als je snapt waarom je andere foto’s zo goed vindt. Koop daarom geen nieuwe camera, maar fotoboeken.
Zelf aan de slag met compositie
En voor wie meer wil leren over hoe je kunt spelen met je compositie in een stedelijk landschap; hieronder legt een (andere) fotograaf zijn eigen werkwijze uit. Hij licht telkens toe waarom hij nu precies dát standpunt heeft uitgekozen. Leerzaam.