Stel: je bent een gevierd director en je wordt gevraagd om een documentaire te maken over het leven op één dag. Je hoeft niks te filmen, want alles wordt al gefilmd door 324.000 mensen. Wat jij moet doen, is die 15.000 uur aan materiaal ontwarren. Kevin Macdonald kán dat. Het resultaat is Life in a Day.
Family of Man
Deze week bekeek ik die documentaire, waarover later meer. Al na de eerste paar minuten moest ik denken aan het fotografische equivalent van dit initiatief, de expositie (en het boek) The Family of Man uit 1955. Het startpunt daarvan was een verzoek van fotograaf Edward Steichen aan de hele wereld:
“Stuur mij foto’s van het leven”
Hij ontving ruim 2 miljoen beelden, en dat zonder social media. Voor de expositie koos hij foto’s van grote namen als Henri Cartier-Bresson, Dorothea Lange, Robert Capa, maar ook van onbekende hobbyisten. Vervolgens deelde Steichen de foto’s thematisch in. Zo wilde hij laten zien dat overal ter wereld mensen trouwen, werken, zingen en dansen, maar ook honger lijden, rouwen en sterven. Enfin, ik schreef er eerder over, en wel hier.
Life in a Day
Terug naar Life in a Day. Ook dat begon met een vraag aan de mensheid:
“Film je dag op 25 juli 2020”
En als 324.000 mensen dat doen, heb je een heel leven in één dag te pakken. Een kind dat wordt geboren, iemand die in zijn auto slaapt, een mislukt huwelijksaanzoek, een geit die moet worden gemolken, onheilspellend onweer, een vrolijk wit hondje dat de trap oprent, enfin – alles wat er kan gebeuren op een dag gebéurt, ergens.
Voor een eerste indruk kun je deze trailer bekijken:
Toen ik op de link naar deze documentaire klikte, was ik van plan wat flarden te kijken. Ik ben geen fan van Youtube omdat het voor mij één grote zandbak is vol los zand dat tussen je vingers doorglijdt zodra je het vastpakt. Maar deze documentaire heeft – ondanks het groot aantal onderwerpen – tóch een verhaallijn. De scènes zijn thematisch gerangschikt en lieten me soms aangenaam mijmeren over levenslessen en over hoe ík mijn dag eigenlijk leef. Sommige verhaallijnen komen een aantal keer terug.
Nouja, dat kijken in flarden kwam er dus niet van, ik heb ‘m in één keer uitgekeken.
Eén grote familie
Al deze beelden van de mensheid achter elkaar geplakt resulteren bij mij in sympathie voor onze aanmodderende soort. We ploeteren de dag door, ieder met z’n eigen obstakels, grapjes en goedbedoelde acties die verkeerd uitpakken. Maar ook de grotere thema’s komen voorbij. COVID-19, Black Lives Matter, onze omgang met dieren en de natuur. Niet één en al pais en vree dus. Gewoon een dag op een aarde.
Voor sommigen is dit wellicht een beetje too much in anderhalf uur. Of, zoals een recensent van The Guardian het omschrijft:
“It feels like a gigantic we-are-the-world corporate ad for life insurance.”
Via The Guardian
Tsja, maar misschien is dat nu wel juist even wat ik nodig heb. De mensheid als één grote familie. Net zoals in 1955, toen het volk ook snakte naar zo’n verbindend verhaal. Niet de pandemie maar de Tweede Wereldoorlog lag vers in het geheugen en de Koude Oorlog was in volle gang. De expositie was en is nog steeds de meest bezochte wereldwijd en je kunt er nog steeds heen. Maar niet nu natuurlijk, dus je kunt misschien beter het boek kopen.
Maar kijk eerst Life in a Day, gewoon op Youtube beschikbaar:
Tip: voor wie graag wil weten wáár de beelden zijn opgenomen: zet bij ondertiteling location view aan.