Hoe ziet een stad eruit zonder mensen? Inmiddels weten we dat, dankzij corona. Maar Rumi Ando vroeg het zich in 2016 al af. En zij ging nog een stap verder; wat blijft er over van een stad als we ons leven online voortzetten? Ze gaf zelf het antwoord met het project Tokyo, nude.
Het startpunt voor het project van Ando omschrijft ze zelf als volgt:
I wonder what will Tokyo look like when we no longer need material functions.
There are no entrances and no exits, only box-like structures spreading out.~Rumi Ando
All activities are completed in the box, and photos, text, and traces
of human consumption activities disappear from the city.
Dit lijkt wel een omschrijving van een Black Mirror aflevering. En dat treft, want ik heb een zwak voor dystopische ideeën (ik las zelfs een boek over Black Mirror). Je ziet het ook terug op dit blog, bijvoorbeeld in dit artikel over do-it-yourself cyborgs.
Terug naar Tokyo. De beelden van Ando vind ik intrigerend juist vanwege dat wat afwezig is. Nergens zie je deuren, ramen, kabels, borden of logo’s. De stad is geabstraheerd tot haar essentiële vorm.
Over haar standpunt
Alle beelden zijn gemaakt vanuit hetzelfde middelhoge standpunt. Daardoor zie je meestal nog een stuk blauwe lucht, en is het beeld meer gelaagd. Je kunt immers over een aantal daken heen kijken. Oover daken gesproken; Michael Wolf maakte ooit deze prachtserie over Parijse daken. Daarin is nooit een streepje blauw te zien.
Overigens doet Rumi Ando meer dan alleen dingen verwijderen uit haar foto’s. Ze geeft elementen soms ook een andere kleur. Iets wat goed te zien is in de foto hieronder. Kijk bijvoorbeeld eens naar de kleurstellingen van de gebouwen hieronder:
Deze foto’s doen me ook denken aan het werk van Lauren Marsolier. Zij creëert ook zelfverzonnen desolate landschappen. Alleen bij haar speelt Photoshop een (denk ik) nog grotere rol. De plaatsen bestaan namelijk niet in het echt.