Ik sla aan op fotoseries waarin iets duidelijk wordt dat ik voorheen niet wist. De fotoserie van Dillon Marsh doet dat. En dat is grappig, want zijn beelden lijken in eerste instantie op conceptuele kunst. Enfin, weer een mooie reden om eens beter naar zijn werk te kijken.
Leuk om mee te beginnen: ik ben gefascineerd door mijnen. Jaren geleden bezocht ik voor mijn werk de Aitik mijn in het uiterste noorden van Zweden. Ik maakte er – vond ik destijds – een waardeloze fotoserie van, die kun je hier vinden. De enorme omvang van de plek voelde surreëel aan:
Terwijl ik in een busje door de mijn werd gereden, vroeg ik me af hoeveel er nu eigenlijk wordt gewonnen uit zo’n mijn. Natuurlijk vertelde iemand mij dat, maar het was een abstract getal dat ik al lang weer ben vergeten.
Terug naar Dillon Marsh. Eerst even een beeld uit zijn serie For what it’s worth. Wat zie je? Waarom maakte hij deze foto?
Mijnbouw
Dit gaat niet over esthetiek, of over het contrast tussen manmade en natuur. Nee, zijn werk gaat precies over de vraag die ik stelde in de Aitik mijn. Want de bal die je in de foto hierboven ziet, is de hoeveelheid platinum die uit de mijn eronder wordt gedolven.
In één klap je zie dus wat we met een landschap moeten doen om metalen te winnen voor onze iPhones, auto’s en computers. En hoeveel we daar dan voor ‘terugkrijgen’.
Het zijn mooie beelden die ook nog wat vertellen. Dat geldt al helemaal voor het volgende beeld:
Waar is nu die grote bal? Als je goed kijkt zie je dat de hoeveelheid gewonnen diamant op een kleine pilaar staat, vlak voor de mijn:
Dat is een flinke krater voor een klein beetje diamant uit de Koffiefonteinmijn in Zuid-Afrika. Ik schrok ervan. Slaan we daarvoor zo’n enorme krater in de grond?
Meer van dit soort werk, maar dan net weer anders:
Hoe fotografeer je radio-activiteit?
Hoe ziet een traan eruit als je ‘m uitvergroot?