Tijdens mijn afstudeerexpositie kreeg ik talloze vragen over mijn project. Daarop was ik voorbereid: ik was er immers 6 maanden mee bezig geweest. Maar er was één vraag die mij deed verstommen. Telkens weer werd hij gesteld: “En wat ga je nu doen dan?” Hierbij eindelijk mijn antwoord.
Eerst nog even over die vraag. Want die riep iets in mij op.
Irritatie.
Terwijl ik op mijn mijlpaal zat en eindelijk eens tijd had om rustig naar de afgelopen periode te kijken, dwong de vraagsteller (met de beste bedoelingen) mij om vooruit te blikken. En daar lag geen afstudeerdeadline meer in het verschiet. Helemaal niets zelfs, fotografisch gezien.
Het woord ‘zwart gat’ viel trouwens ook constant. Grappenderwijs, maar toch. Dat zwarte gat, daar ben ik niet bang voor. Want vóór de Fotoacademie was ik ook gewoon bezig met fotografie, (met af en toe een dipje), dus dat ga ik straks ook weer doen.
Ik had de afgelopen twee weken eindelijk tijd om na te denken over wat mijn fotografische toekomst. En toevallig kwam ik in die periode ook een tekening van Tim Urban (van het blog Waitbutwhy) tegen. Via dat beeld vond ik mijn antwoord. Eerst maar even het plaatje:
Een toelichting
Wat je hierboven ziet, is de weergave van een willekeurig levenspad. Ongeacht hoe oud je bent, je bevindt je vandaag op de dikke grijze lijn in het midden. Alle voorgaande keuzes en gebeurtenissen hebben geleid tot waar je nu staat – daar valt niks meer aan te doen.
Maar vanaf vandaag – dit moment – is alles mogelijk. Je kunt besluiten een opleiding te gaan volgen, je baan op te zeggen, een hond te nemen, in je eentje een weekend weg te gaan, een blog te starten. Iedere keuze leidt weer tot nieuwe mogelijkheden. Vaak onvoorzien. En precies zó kijk ik ook naar mijn toekomst:
Ik neem kleine stappen (en dus keuzes), en al die kleine keuzes leiden tot iets waarvan ik nog helemaal niet weet wat het is. Het doet er voor mij ook niet toe.
Zo ging het ook 7 jaar geleden met dit blog. Ik besloot wekelijks te schrijven over fotografie. Het was niet mijn doel om een publiek op te bouwen. Maar het gebeurde wel. Ook had ik er niet over nagedacht om lezingen te geven, of workshops. Laat staan fotocoaching. Maar het gebeurde wel. En mede dankzij mijn blog bleef ik wekelijks bezig met fotografie, waardoor ik uiteindelijk kon instromen bij de Fotoacademie.
Het waren ieder voor zich kleine stapjes die voortborduurden op elkaar. Zonder duidelijk doel, maar iedere kleine keuze nam ik omdat het me leuk leek om te doen. En dat ga ik nu dus ook weer doen.
Ik had natuurlijk gewoon dit antwoord kunnen geven in plaats van passief agressief zeggen dat ik nu gewoon even NIKS ging doen. Maar daar was kennelijk eerst een stukje introspectie voor nodig 🙂