Na twee coronajaren bezocht ik eindelijk weer eens Rencontres de la Photographie in Arles, Frankrijk. Ik was er begin juli, in de openingsweek. Voor wie er niet heen gaat, hier een kleine greep uit mijn indrukken – in beeld en tekst. Kun je gewoon vanuit je luie stoel doen alsof je in Zuid-Frankrijk bent. Disclaimer: ik ben dit jaar iets minder lyrisch dan anders over dit festival.
1. Veel foto’s op mooie plekken
Het leuke van dit festival is dat je de exposities vindt in kerken, abdijen of een voormalige treinfabriek. Het zijn plekken waar ik als toerist vermoeid van raak. Maar als er foto’s hangen dan hoef ik me niet te verdiepen in de historie van een abdij. Dan hoef ik alleen de teksten over het project te lezen (dit is uiteraard mijn zelfverzonnen excuus).
Er zijn ook niet-historische locaties te bezichtigen. De straatmuren van Arles zijn ook volgeplakt met foto’s. En in de parkeergarage boven de Monoprix (een Franse supermarkt) vond ik een verzamelexpositie over wolken. Op de foto’s hieronder zie je wolken waar ook een gezicht in valt te zien. Mits je heel goed kijkt.
En dan heb je nog Arles zélf; het stadje waar Van Gogh al de gezelligheid wist te pakken in zijn schilderij Caféterras bij nacht:
Dat knalgele café is er nog steeds, en de sfeer eigenlijk ook. Het is fijn om door Arles te wandelen. Het is een plek die in de maand juli uit zijn voegen barst van de fotografie; iedere kale muur wordt benut om het eigen werk te laten zien.
2. Wel erg veel conceptueel gedoe en dezelfde thema’s
Maar dan de keerzijde. Wat een hoop conceptueel geleuter. Vage projecten met dito beelden.
Daarnaast lag de nadruk vooral op hedendaagse thema’s zoals diversiteit, gender, het vrouwbeeld. Niks mis mee, maar het leek onderhand wel of fotografie alleen daar om draait, in plaats van dat het een medium is dat kan worden ingezet om een rijkheid aan verhalen te vertellen. En daar gaat het dus mis, mijns inziens: er werden dit jaar niet zoveel verhalen verteld. Er werd vooral een hoop beweerd, waarna ik het allemaal niet echt terug zag in de beelden.
Maar dat ligt misschien aan mij.
Dit punt valt lastig te illustreren met toelichtende beelden. Zodra ik me aan iets stoor, pak ik zelden mijn camera om het vast te leggen. Maar daar heb ik wat op bedacht: ik heb namelijk onbedoeld een conceptuele foto gemaakt over mijn gevoel bij al te conceptuele foto’s.
Deze dus:
Duidelijk?
3. De pareltjes
Gelukkig waren er ook pareltjes; de projecten waar ik blij van werd. Meestal was dat omdat de locatie en de wijze van exposeren goed paste bij de sfeer van het project. Hieronder een kleine bloemlezing:
Het was een editie zonder indrukwekkende exposities (zoals Michael Wolf in 2019), dus echt aanraden doe ik het dit jaar niet. Maar mocht je in de buurt zijn, het festival loopt nog tot 25 september. Let wel: hoe later je gaat, hoe meer locaties alweer zijn opgedoekt.