Je hebt iets gemaakt – een tekening, een foto, een boek – en je vindt het resultaat maar niks. Wat doe je dan? De leukste reactie hierop las ik vandaag ergens in een hoekje van het internet.
Striptekenares Lynda Barry vertelt in deze podcast een anekdote die deze blogger heeft lopen overtypen. Ik ken geen van beiden, maar dat hoeft ook niet. Lynda vertelt over het moment dat ze als jonge student een tekening aan haar tekenlerares liet zien. Terwijl ze keken naar de tekening, zei Lynda “I don’t really like this drawing”. Waarop de tekenlerares zei:
It’s none of your business.”
Om daarna te vervolgen met:
“The drawing is already here. It’s none of your business whether you like it or not.”
Door deze respons besefte Lynda dat je ook op een andere manier kunt kijken naar je eigen werk. Je hoeft het niet goed te vinden, dat is niet het belangrijkste van iets maken. Het belangrijkste is dat het er ís. En dat het gezien wordt.
As long as you are the only judge and as long as it is unpublished, what’s the difference whether you like it or not?
Every piece of art that is supposed to have a value and impact in our culture is meaningless unless it is seen by someone.
De essentie van jouw werk is dus niet dat je het zelf goed vindt, maar dat je het aan anderen laat zien. Jouw mening doet er op dat moment niet meer toe.
Je eigen werk zien door de ogen van anderen is véél leerzamer dan kijken met dezelfde blik als waarmee je het werk maakte. Jouw oordeel zit namelijk in de weg. Die ‘anderen’ hoeven niet meteen een groots en meeslepend publiek te zijn. Het kan je partner zijn, je fotoclub of desnoods je buurman (hier een tip voor het kiezen van meekijkers).
Kortom: maak die foto, maar laat je eigen ondertiteling achterwege zodra je het beeld deelt, net zoals op het lege billboard op de foto hierboven. Dat vult zich vanzelf wel met de blik van anderen.