De mens verzamelt soms dingen waarvan het nut volstrekt onduidelijk is. Zo zijn er types die galstenen verzamelen, of plukken mensenhaar. Fotograaf Caroline Heinecke trekt de boel naar een hoger niveau en verzamelt dit soort afwijkende hobbies in een fascinerend fotoboek.
Verzamelen is aanstekelijk
Ik ben van huis uit ook een verzamelaar. Mijn vader verzamelde van alles: bijzondere stenen, plaatjesalbums (alleen de complete) en luciferdoosjes. Die zijn inmiddels allemaal de deur weer uit, maar één verzameling bleef: originele kaarten van Nederland uit de periode 1548 tot 1750 (voor wie het leuk vindt: op zijn site Cartostory kun je daar meer over lezen).
Enfin, ik ging dus ook verzamelen. Allerhande producten met een opdruk van van Looney Tunes (een Tweetytrui, een Sylvester pen, een Road Runner mok). De hele collectie hield ik nauwkeurig bij in een map. Ik maakte museumpasjes waarmee mijn familie gratis mijn museum (annex kinderkamer) mocht bezoeken. Inmiddels heb ik de stripfiguren ingeruild voor iets anders. Nu verzamel ik mijn eigen foto’s van winkelcentra uit de wederopbouwperiode. Eigenlijk best idioot.
Het maakt me misschien geen haar beter – of normaler – dan de vreemde verzamelaars uit het (Duitstalige) boek van Heinecke: Herr der Dinge.
Het boek is een lofzang op het verzamelen, maar niet zoals je zou verwachten. Geen interview met de verzamelaar, geen registratie van de omvang van de collectie.
Nee, de beelden zijn abstract en de verzamelaar blijft buiten beeld. En dat is fijn. Want nu kijk je door de flink opgepoetste blik van Heinecke naar vreemde objecten. En door die kunstzinnige blik zie je ook ineens de schoonheid ervan.
Kijk bijvoorbeeld eens naar de verzameling lucifers die lastig ontbrand kunnen worden:
Mooi toch? Of het wc-papier gesorteerd op type print en kleur:
Meer afbeeldingen uit het boek vind je hier. Of koop het boek gewoon.
Dit fotoproject doet me trouwens denken aan Science of the secondary, een kunstproject dat inzoomt op alledaagse objecten en hoe wij ons daartoe verhouden. Sindsdien kijk ik nooit meer hetzelfde naar het bord voor mijn neus.