Dit stukje gaat over hoeveel lezers dit blog heeft. Dat aantal stagneert al een tijdje: de teller wil maar niet op de 3.000 nieuwsbriefabonnees komen. Hoe belangrijk is groei eigenlijk?
Eerst even een stukje historie alvorens we het heden gaan duiden.
Hoe ik Kronkeling begon in 2015
In januari 2015 begon ik dit blog omdat ik zocht naar informatie over hoe ik beter kon leren kijken. Maar telkens kwam ik terecht bij clickbait artikelen zoals Zo word je in 5 stappen een topfotograaf. Dus besloot ik om dan maar mijn eigen zoektocht vast te leggen.
Ik hoefde enkel een domeinnaam te verzinnen. De naam Kronkeling wurmde zich naar voren. Niet zo verrassend voor iemand die alle boekjes van Simon Carmiggelt bezit, als columnist schreef zo’n 10.000 Kronkels in het Parool. Op mijn nachtkastje ligt altijd één van zijn boekjes:
Anyway, de domeinnaam was gekocht, nu nog een publiek vinden. Dus stuurde ik wekelijks een nieuwsbrief rond. Daarvan groeide het aantal abonnees in een jaar tijd van 0 naar 43.
Jawel, 43 mensen.
Waarvan het grootste deel bestond uit familie en vrienden. Op iedere dag van dat jaar kon ik je uit mijn hoofd vertellen waarop de teller stond.
Fast forward vooruit: in 2019 hing mijn vriend vier cijferballonnen van de Hema op: ik had 1.000 abonnees!
En nu bungelt het aantal dus al anderhalf jaar tussen de 2.600 en 2.799. Er komen wel steeds nieuwe lezers bij, maar er schrijven zich gemiddeld genomen ook evenveel mensen weer uit.
Stilstand is slecht
Mijn eerste gedachte bij deze vermeende stilstand is: wat moet ik doen om verder te groeien?
Gek eigenlijk want waarom moet dit blog verder groeien? Ik heb er geen financieel doel mee. Dankzij donaties lukt het me meestal om de kosten van dit blog te dekken, en dat is voldoende. Want ik schrijf vooral voor mezelf. Om te leren en om te lezen wat ik eigenlijk allemaal denk. Mijn mening komt al schrijvend tot stand. Geldt ook voor fotografie: pas als je iets maakt, zie je waar je project over gaat (maak daarom iets!).
Dus:
Stilstand is slecht
Niks mis dus met groeien, maar bedenk wel even met welk doel. Natuurlijk streelt het mijn ego als ik 10.000 lezers zou hebben. Maar ik wed dat ik dan weer jaloersig kijk naar blogs met 15.000 lezers. Zo ligt de echte waardering altijd net om de hoek, en ren ik – of jij – er als een kip zonder kop achteraan.
Ondertussen staat niks je in de weg om lekker te doen alsof je wel een publiek hebt. Zo liep ik vanmiddag langs een schilder op het strand die naast zijn schilderwerk een bord had staan met daarop:
Bezoek mijn online expositie
Klinkt leuker dan een website, en daardoor bleef ik staan en pakte ik zijn visitekaartje. Weer een ander idee: plak gewoon zomaar ergens je foto’s op.
Kortom: zoek je publiek, maar don’t overdo it.
NB: Strikt genomen is het bereik van mijn blog groter dan de nieuwsbrief. Alleen heb ik geen inzage in de bezoekersdata. En ja, ik weet dat dat wel kan, maar ik hoef het niet te zien. Dan ga ik daar óók weer iets van vinden. En dat leidt alleen maar af van wat ik leuk vind om te doen: schrijven voor dit blog.