Soms is angst een goede raadgever. Want zonder angst had ik op 16 december jl. niet in Volkskrant Magazine gestaan met mijn project over het Nederlandse luchtalarm. Over hoe dat zo kwam en wat die angst ermee te maken had, gaat dit stukje.
Hoe het begon
In mei dit jaar fietste ik een weekend lang dwars door Nederland. Ik zat uren op de fiets en had dus ruimte om rond te kijken (die fiets betrof dus geen elektrische, noch een racefiets). Ik fietste langs een huis met pal daarnaast een sirenepaal. Zo’n paal die maandelijks verantwoordelijk is voor de gelijktijdig gedeelde vraag ‘is het vandaag de eerste maandag van de maand?’
Nooit had ik naar die palen gekeken, althans niet bewust, zoals nu. En na die ene bewuste blik wist ik: dit wordt mijn volgende project. Want het paste perfect bij waar ik naar op zoek ben als fotograaf:
- Ik kan laten zien hoe Nederland is ingericht op lukrake plekken
- Ik kan op onderzoek uit: wat is het verhaal van deze palen?
- Er zit humor in
Palen zoeken
En dus begon ik driftig palen te zoeken. Eerst zelf, maar al snel kwam ik terecht op de site www.luchtalarmen.nl van een student werktuigbouwkunde. Ik werd door hem toegevoegd aan een chatgroep met luchtalarmliefhebbers. Al in een vroeg stadium voelde ik me als Alice in Wonderland die terechtkomt in een wereld waarvan ze het bestaan niet vermoedde.
Maar ik ontdekte ook het mogelijke nabije einde van de palen. Want al sinds 2014 is er discussie: het Waarschuwings- en Alameringssysteem (zoals het officieel heet) kost geld en moet gerenoveerd worden. NL Alert wordt door sommigen gezien als een waardige opvolger.
Ik werd er bang van.
Niet zozeer van de ontmanteling van het systeem (al gaat dat me wel een beetje aan mijn hart), maar vooral door de mogelijkheid dat een andere fotograaf getriggerd zou worden door dit nieuws. Zelfs De Avondshow met Lubach wijdde er een fragment aan.
En toen gebeurde er iets geks.
Mijn angst om een (voor mijn gevoel) half af project de wereld in te slingeren, legde het af tegen mijn angst dat iemand anders het podium zou pakken met dit idee.
En dus maakte ik een pitchdocument voor de Volkskrant, de krant waar ik het allerliefst met deze serie in wilde komen. Zodat zij wisten dat dit project ‘van mij’ was. Maar het pitchdocument deed meer dan ik hoopte: het werd een flinke publicatie in Volkskrant Magazine, hieronder te zien (en voor abonnees beschikbaar achter deze betaalmuur):
Een meer dynamische ervaring bied ik met een huisgemaakt filmpje waarin ik zelf blader door mijn publicatie. Begeleid door het loeigeluid van het luchtalarm, uiteraard:
De les die ik uit deze actie trok: zodra ik angst om weet te zetten in actie, mag ik me er best door laten leiden 🙂
Want dankzij Volkskrant Magazine kreeg ik nu een podium voor ons ondergewaardeerde luchtalarm, en belangrijker nog: voor hoe Nederland eruit ziet op gewone plekken. Plekken die niemand ziet. Of weet jij waar de sirenepaal in de eigen wijk eigen staat?
En nu?
Na mijn publicatie kreeg ik telkens de vraag ‘en wat ga je nu voor project doen?’ Maar ik ben nog helemaal niet klaar met die palen joh. De serie groeit nog steeds, en wil ik bovendien aanvullen met archiefmateriaal. Voor wie mijn huidige collectie wil bekijken, die vind je hier. Of volg me op Instagram.
En heb je tips voor palen op gekke plekken, of weet je iets bijzonders over het luchtalarm? Laat het me weten! 🙂