Het idee achter fotoboek Eindhovenseweg 56 is supersimpel: Ton Grote fotografeerde alle (echt alle) spullen in het huis van zijn ouders. Het resultaat: een vuistdik boek vol met objecten waarmee twee mensen zich een leven lang hebben omringd.
Een spoor van spullen
Ik heb een moeizame omgang met spullen: het liefst bezit ik zo min mogelijk. Wat móet ik ermee, denk ik zowat bij alles. Spullen nemen ruimte in, gaan kapot, liggen in de weg en voldoen zelden aan de hooggespannen verwachting die ik had voordat ik de aankoop deed.
Toen ik 18 was, zag ik op Times Square een billboard waarop stond:
He who dies with the most toys
is still dead
Ik denk nog vaak aan die zin. Spullen kopen is je dood ontkennen. Maargoed, ik ontkom er natuurlijk niet aan: ik heb een kast vol kleding, een gitaar, veel te veel pennen van 123inkt.nl, rijen fotoboeken, een sd-schijf, een kaars, planten, bestek. Wat er trouwens wel permanent mist zijn sokken, die raken mij altijd kwijt.
En dit vind ik dus leuk aan het boek van Ton Grote: het zet je aan tot overpeinzingen over je eigen spullen, of die van eerdere generaties.
Wat me bijvoorbeeld ook opvalt is de evolutie van spullen. Sommige spullen verdwijnen (de radio) terwijl anderen evolueren (de regenjas).
Door de strakke ordening per thema beland je in allerhande rabbit holes. Het is dan wel een particuliere verzameling, maar door de neutrale manier van fotograferen hadden deze spullen van iedereen kunnen zijn. Alsof het een museum betrof waarvan de collectie moest worden vastgelegd.
Iets begint altijd met iets anders
De spullen spreken voor zich: het boek bevat nauwelijks tekst. Maar op de site van Ton Grote valt te lezen dat dit project aanvankelijk anders begon:
14 jaar geleden overleed mijn moeder. Mijn vader bleef alleen achter in het grote huis. Enkele jaren na het overlijden van mijn moeder begon hij spullen in dit huis op te ruimen. Dat was voor mij het sein om het huis van binnen te gaan fotograferen. In eerste instantie waren dat interieurfoto’s (…)
Pas gaandeweg besefte hij dat de kern zich niet in het overzicht, maar in de details bevond: de afzonderlijke objecten. En dus fotografeerde hij die, één voor één, tegen een witte achtergrond.
De cadans van het boek is heerlijk voor wie wel een beetje van ritmisch saai houdt. En wie nu denkt ‘dit boek wil ik hebben’, nou dat kan dus niet meer. Het is strak uitverkocht,
Maar gelukkig valt er elders nog meer te ontdekken over spullen. Zo fotografeert weer iemand anders alle objecten die iemand op één dag aanraakt. Of maak gewoon je eigen spullenboek, heb je meteen een leuk project waar je heel 2024 mee zoet bent.