De leukste exposities vinden plaats in mijn hoofd. Daar hangt mijn werk precies zoals ik het heb bedoeld: de beelden zijn perfect gekadreerd, de prints zijn diep van kleur en de papierkeuze past bij de sfeer van de foto’s. De toelichtende teksten zijn vrij van gezwets en er staan natuurlijk drommen mensen voor iedere foto van mij.
Mijn hoofd loopt over van ideeën voor nieuwe projecten. Dat voelt lekker, want alles wat in mijn hoofd bestaat, is perfect. Sterker nog, het voelt eigenlijk alsof ik al het werk al heb gedaan. En dan lekker zonder al die rottige hobbels. Maar erg ver brengt het mij niet.
Als maker ben ik constant aan het laveren tussen ideeën bedenken en ideeën uitvoeren. Blijf ik teveel aan de ideeënkant dan gebeurt er niks. Maar zit ik teveel in de uitvoerende modus dan ben ik weer bang dat ik nooit meer iets nieuws bedenk.
Vermoeiend ja.
Een voorbeeld
Deze week ging ik op pad met als doel om een start te maken met een project dat in mijn hoofd al af was, maar waarvoor ik nog geen enkele foto had gemaakt. Na anderhalf uur fotograferen kwam ik thuis, keek naar de beelden, deed nog wat onderzoek en flikkerde de hele boel in de prullenbak: het idee bleek helemaal niet levensvatbaar én het was gestoeld op een volstrekt verkeerde aanname.
Helemaal niet erg natuurlijk, het merendeel van mijn ideeën belandt nu eenmaal in de prullenmak. Maar wat wél zonde is, is dat ik wekenlang heb nagedacht over een project dat nergens op sloeg. Terwijl ik stiekem best wist dat ik erop uit moest. Had ik geen zin in, want die expositie in mijn hoofd was zo goed, dat ik er telkens naar terugkeerde.
Lekker makkelijk ja.
Wat ik hiervan leerde: nieuwe dingen bedenken mag best, maar zet ze dan wel zo snel mogelijk om in iets tastbaars. Schrijf je projectidee uit op papier, ga fotograferen, print de boel uit en hang het aan de muur. Verwacht geen perfectie, maar laat je leiden door de potentie die erin zit. En heb lol in de hobbels die je onderweg tegenkomt. Geeft veel meer voldoening dan die expositie in mijn hoofd.
Tsja, alles komt altijd op hetzelfde neer: het grootste obstakel in de realisatie van mijn werk, dat ben ik zelf:
