Als ik naar mijn oude fotoprojecten kijk, zie ik een ratjetoe aan kleurbewerkingen. Dat is – weet ik nu – de doodsteek voor eenheid in je werk. En dus ook de herkenbaarheid ervan. Daarom hier eens een (ietwat extreem) voorbeeld van iemand die kleurgebruik tot handelsmerk heeft gemaakt.
Paul Hiller is – zo lees ik op zijn website – gek op happy sad places. Die vindt hij vooral in pretparken:
De foto’s van Hiller doen me denken aan shots uit een film van Wes Anderson, ook al zo’n kleurneuroot.
Een pretpark zonder mensenmassa’s
Je ziet het meteen: al zijn beelden bestaan uit zachte pasteltinten. De kleuren zijn vrolijk en roepen bij mij een happy-go-lucky sfeer op. Maar wat Paul Hiller fotografeert, is vervreemdend. Want normaliter is het druk in een pretpark. Hier niet, de mens speelt een secundaire rol.
Wel kiest Hiller zorgvuldig wáár hij de mensen hebben wil in het beeld. En het lijkt bijna alsof hij ze ook een setje kleren heeft gegeven, die passen naadloos in zijn kleurpalet.
Pretparkescapisme
Het gaat Hiller dus om het pretpark zelf, en de escapistische sfeer die zo’n plek moet oproepen. Je komt er om de realiteit tijdelijk in te ruilen voor een zuurstokroze fantasiewereld.
Alleen schuurt er iets in zijn beelden.
De pretparken laat hij zien als de al eerder genoemde happy sad places. Vrolijk dus, maar ook een tikkie unheimisch. Dat lukt vanwege de vervreemdende kleuren, een visueel sterk element dat eenheid schept.
Maar ik zie ook andere overeenkomsten in zijn foto’s:
- het ontbreken van de mensenmassa
- het consistent gebruik van een vierkant formaat
- de strakke compositie met telkens ofwel ronde ofwel hoekige vormen
Kijk naar andermans werk
Train jezelf om bij het kijken naar fotoseries de overeenkomsten te zoeken. Dat vergroot je beeldtaal, die je weer in kunt zetten bij je eigen projecten.
Tot slot nog iets dat losjes is gerelateerd aan dit onderwerp: over hoe Kodak vroeger bepalend was voor de kleuren in foto’s. En over hoe dat soms helemaal mis ging.