Ik heb zelden last van FOMO, maar voor een natuurfenomeen dat in Nederland bijna nooit voorkomt, maak ik graag een uitzondering. Dus stond ik vrijdagnacht om 01:30 op het Zuiderstrand in Den Haag.
Oké, een groot offer was het niet, want ik woon op 5 minuten fietsen van het strand. Aldaar viel er weinig te zien, dus maakten we een strandwandeling. Toen we het strand weer wilden verlaten zag ik een vaalroze gloed. Die veranderde in flinke schemerlampstralen die afwisselend licht- en donkerroze kleurden.
Bizar.
Het noorderlicht vastleggen
Niet veel later vroeg een man mij om een foto van hem en dat licht te maken. Zijn sluitertijd stond al ingesteld op 7 seconden. Op de resulterende foto zag het noorderlicht eruit als een schreeuwerige kermisattractie. De man was euforisch: “Kijk nou eens wat we hier zien!” terwijl hij naar het telefoonschermpje keek.
Ik gaf de telefoon terug en keek weer omhoog. Daar zag ik de kleuren zoals op de foto boven dit blog.
Ik vond dat ik het noorderlicht echt ervaarde, en die man niet. Een waardeoordeel natuurlijk.
Die man was gewoon blij met z’n foto, en ik was blij met mijn romantisering van de werkelijkheid: liggend op het zand, kijkend naar een donkere lucht die – heel subtiel – van kleur en vorm veranderde.
We doen hetzelfde, maar dan anders
Die man en ik hebben meer gemeen dan ik aanvankelijk dacht. Want hij heeft zijn noorderlichtervaring omgezet naar een foto die hij kan delen met vrienden. En ik verpak ‘m in woorden en een semi-filosofische overpeinzing. Allebei een tikkie pretentieus 🙂
Moraal van dit verhaal: iedereen cureert zijn eigen werkelijkheid.
Een ander natuurfenomeen dat ik ooit (beter) fotografeerde: de rolwolk.