Ik heb een slechts handjevol herinneringen aan de jaren negentig, maar zodra ik een nummer voorbij hoor komen van één van de 78 cd’s die ik toen bezat, zing ik integraal mee. Gek eigenlijk: waar herinneringen vervagen, doen songteksten dat dus nooit.
Rock in de jaren ’90
Eén zo’n cd uit mijn vroegere collectie staat nu weer volop in de belangstelling. Of nouja, in een nichehoekje op het internet dan. Het is 30 jaar geleden dat het album Dookie van Green Day uitkwam. Ik had al hun albums, en was dus fan. Greenday was rock en ruig, maar niet té ruig. De melodielijn kon ik volgen en de zanger maakte geen moeilijke keelgeluiden zoals bij Korn en Rammstein. Kortom, hapklare rock voor mijn ietwat weerbarstige puberbrein.
Zo’n jubileum wil je vieren, als band. Door het album opnieuw uit te geven bijvoorbeeld. Al was het maar om weer eens een extra centje te verdienen.
Een vreemde heruitgave van een album
Maar Green Day deed iets anders. In hun eigen woorden:
The album that exploded punk rock 30 years ago, re-exploded onto obscure, obsolete, and inconvenient formats.
Kortom, ze hebben de nummers opnieuw uitgebracht, maar dan op vet onhandige formaten. Of – zoals ze zelf zeggen: Demastered (in plaats van Remastered). De muziek van Green Day staat niet meer op een album, maar op een elektrische tandenborstel, een Fisher Price “platenspeler” en in een zingende plastic vis. Kijk en luister zelf maar:
Een tandenborstel met geluid
En ineens ploppen er nog meer herinneringen los. Namelijk dat in de jaren ’90 overal muziek in zat – letterlijk. Je tandenborstel, teddybeer en de deurbel werden opgeleukt met een slecht hoorbaar melodietje. De kwaliteit was abominabel maar het kón. Een teken van vooruitgang, dachten we.
Green Day maakte ook een aparte website voor deze heruitgave. Je vindt er beeldmateriaal én je kunt de heruitgebrachte nummers beluisteren. De stijl van die site klopt met het tijdsbeeld van de jaren ’90. Kijk maar eens naar de lay out van deze track list:
Maar wat moet je hiermee als fotograaf?
Dit is natuurlijk leuk voor de Green Day fans onder mijn lezers (ik schat een klein handjevol), maar als je breder kijkt is dit album een schoolvoorbeeld van om je onderwerp heen dansen.
Want Green Day gaat hier niet recht op het onderwerp af (het album gewoon opnieuw uitbrengen) maar sloeg aan het associëren. Hoe zag de wereld er 30 jaar geleden uit? Op welke manieren werd muziek toen uitgebracht? Het was de tijd van de floppy, het antwoordapparaat en de Gameboy. Wat nu als je de nummers dáárop uitbrengt, en de producten als set gaat veilen?
In mijn hoofd hoor ik Green Day brainstormen over dit onderwerp. En daarvoor moet je dus breder kijken en om je onderwerp heen dansen. Iets dat je – vind ik – ook moet doen als fotograaf. Tenminste, als je doel is om iets nieuws te creëren. En niet om de zoveelste zonsondergang toe te voegen aan een idioot uitdijende collectie (maak daarentegen een serie over honden die van een zonsondergang genieten en je schudt de boel al lekker op).
Meer weten over hoe je als fotograaf verder kijkt dan je neus lang is? Een tijdje terug schreef ik over hoe ik om mijn onderwerp heen dans.
En voor wie wil luisteren naar nummers van Green Day op een Gameboy, bezoek dan de speciaal daarvoor gemaakte website.