Op iPhones uit de periode 2009-2012 kon je met één druk op de knop video’s uploaden naar Youtube. Dat zorgde voor een flinke toename in het aantal geuploade video’s. Ze staan nog steeds online: iemand heeft nu een website gemaakt waarop je eindeloos kunt zappen tussen dit ongepolijste materiaal. Briljant.
Kleine iPhones
Ooit waren iPhones handzaam. Hieronder zie je het model uit 2009, met die fijne inkeping voor de home knop en de mogelijkheid om filmpjes direct te delen op Youtube:
De geuploade video’s uit die periode zijn lang niet zo gelikt als nu. En dat is logisch: dankzij de videofunctie op je telefoon kon iedereen ineens filmen. De (ongeschreven) regels over hoe je dat moest doen, en alle frisse filters moesten nog tot wasdom komen. En dus zijn deze video’s een fijn en nauwelijks gefilterd inkijkje in de wereld van 15 jaar geleden.
Hoe vind je die filmpjes terug op Youtube?
Ene Riley Waltz bouwde deze website die dient als televisie voor dit ongeziene materiaal.
Die filmpjes zijn namelijk heel makkelijk aan de naamgeving te herkennen en van dat principe maakt Waltz gretig gebruik. Dat zit zo:
Je iPhone geeft automatisch bestandsnamen aan de foto’s en video’s die je maakt: IMG_XXXX, waarbij XXXX een volgnummer is. Het eerste bestand heet IMG_0001, de tweede IMG_0002 enzoverder. Tijdens het Send to YouTube-tijdperk van 2009 en 2012 werd de titel van je YouTube-video standaard op deze naamgevingsconventie gezet. Onwetende contentmakers zouden hun video’s vervolgens uploaden met deze lastig vindbare naam. Tenzij je zoals Waltz een scriptje maakt dat expliciet zoekt op IMG_XXX.
Op de site van Waltz start je met een lukraak filmpje, waarbij je eindeloos door kunt zappen. En dat levert – vind ik – een surreëel inkijkje op. Immers, de video’s zijn onbewerkt en helemaal niet bedoeld om massaal te worden bekeken. Veel video’s zijn waarschijnlijk per ongeluk geüpload. Misschien is dit wel de meest authentieke sociale feed op internet: geen algoritme of filter heeft zich hier tegenaan bemoeit.
Wat ik voorbij zie komen zijn kinderen die zingen, mensen die indoor skydiven, een stukje concert, wat voetballende mannen. Enfin, het leven, onge-edit. Wat me ook ineens opviel: dat buiten filmen gepaard ging met een enorme ruis in de audio, ik denk door de wind. Die wordt er inmiddels goed uitgefilterd. En opnames van concerten zijn er ook flink op vooruit gegaan (maar liever geniet je gewoon van dat je er live bij bent).
De beste film ooit op Youtube (vind ik)
Voor wie behoefte heeft aan iets meer narratief in rauw videomateriaal: bekijk de film Life in a day, deze bestaat uit beeldmateriaal opgenomen op één dag: 25 juli 2020.
In het kort: 324.000 gebruikers stuurden hun beelden van die dag naar Youtube. Dat leverde 15.000 uur aan materiaal op, waaruit een team een anderhalf durende film heeft gemaakt.
Al deze filmpjes van de mensheid achter elkaar geplakt resulteren bij mij in sympathie voor onze aanmodderende soort. We ploeteren de dag door, ieder met z’n eigen obstakels, grapjes en goedbedoelde acties die verkeerd uitpakken. Ik schreef er ook dit blogje over.