Drie jaar geleden zat ik in de klas bij de Fotoacademie. We vergeleken de kwaliteit van onze prints toen een klasgenoot een loep uit zijn zak haalde. Ineens zagen we veel meer. Ik nam me direct voor om óók een loepje te kopen. Ik kocht het pas dit jaar, en ben er inderdaad zo blij mee als ik had gedacht.
Wat zie je met een loep?
Wat je kunt zien, hangt af van de vergrotingsfactor van je loep. Ik heb deze loep van Leuchtturm, die heeft vergrotingsfactor van 10 én een ingebouwd lampje. Dat is handig, want je verliest licht als je loepje vlak boven een foto hangt.
Maar wat kan ik er dan mee zien?
Ik hang graag met mijn loep boven afdrukken uit tijdschriften. Als ik de foto met het blote oog bekijk, dan lijken de stipjes samen één vloeiend beeld te vormen. De loep vergroot echter de stipjes, waardoor ik de afzonderlijke kleuren en hun patroon ziet. Wat ik telkens weer onvoorstelbaar vind: er zijn maar 4 kleuren waarin wordt afgedrukt: cyaan, magenta, geel en zwart (CMYK). Dit drukproces maakt gebruik van rasters of halftoning.
Door de stipjes dichter bij elkaar of verder uit elkaar te plaatsen, wordt de illusie gewekt van verschillende kleuren: kleinere stipjes maken lichte tinten, grotere stipjes donkere tinten.
Dit systeem is nodig omdat drukpersen geen vloeiende kleurverlopen kunnen maken zoals een beeldscherm of inktjetprinter.
Voor wie nog dieper in deze materie wil duiken is onderstaand filmpje interessant:
Overigens gebruik ik mijn loepje inmiddels ook voor hele andere dingen:
- de resultaten van de nozzle check van mijn printer nauwkeurig bekijken
- willekeurige objecten tijdens een boswandeling bekijken (blaadjes, takjes, etc.)
- checken of er een splinter in de vinger van de onbezoldigde eindredacteur zit
Kortom, eindeloos vertier voor minder dan 20 piek 🙂