De fotograaf van deze foto is overleden
De foto hierboven is een advertentie voor schoenen. De focus ligt op het perspectief van een hond. Best logisch ook, want zíj kijken de hele dag tegen ons schoeisel aan. Dus huurde Elliott Erwitt een
Gevestigde namen
JR: fotografie als performance kunst
Soms vind ik fotografie zo’n dooie kunstvorm; je moet ervoor naar een museum, waar je dan geïnteresseerd naar een ingelijste print gaat staren. Dat is toch een beetje gekunsteld. Zoiets moet JR (pseudoniem) ook hebben
David Hockney en zijn knip- en plakmethodiek
Hoe kijken twee mensen in een rijdende auto naar een voorbijtrekkend landschap? Zij zien geen kant-en-klare foto maar talloze voor hun relevante fragmenten. Hun hersens rijgen de boel aan elkaar tot een coherent beeld. Precies
Thomas Demand maakte dit kantoor van papier
Legio managers pleiten voor een paperless office maar bij mij op kantoor zijn we nog lang niet zover. Aan het einde van een werkdag ben ik omringd door stapels papier en dat stemt mij vrolijk. Thomas
Maarten van Schaik fotografeert blote auto’s
Een fotoserie met als hoofdonderwerp auto’s. Er is bijna niks dat ik zó oninteressant vind. Maar Van Schaik fotografeert auto’s als ware het sensuele lijven in mooi licht. Dankzij hem kijk ik nu zelfs anders
Lars Tunbjörk: Alles in Zweden is absurd
De foto’s van Lars Tunbjörk zijn absurd. Het is bijna niet te geloven dat hij niks heeft geënsceneerd. Hij wachtte gewoon net zolang tot er iets idioots voorviel. En in Zweden lijkt dat dus verdomde
Hoe fotografeer je een atoomproef?
Kies je er als fotograaf voor om iets te registeren, of om het in een invoelbare context te plaatsen? Voorbeeld: hoe leg je de impact van een atoomproef vast? Laat je enkel de klassieke paddestoelwolk zien,
Txema Salvans: een documentaire in één foto
Ik schreef al eerder over Txema Salvans. Dat had een ongemakkelijk bij-effect. In zijn fotoserie The Waiting Game fotografeerde hij namelijk wachtende Spaanse prostituees. In de zomermaanden stijgt het bezoekersaantal van mijn artikel daarover navenant.
Miles Aldridge: Over lege blikken en naderend onheil
In 2013 ging ik naar een expositie van Miles Aldridge in Somerset House in Londen. Ik kocht een boek en een levensgrote gesigneerde poster. Ik was – kortom – nogal idolaat van het werk van
Berndnaut Smilde: wolken maken op de grond
Wolken zijn eenkennige types; het liefst hangen ze ver boven ons. Heel soms dalen ze af, maar nooit alleen. Pas als ze met z’n allen een amorfe mistige brei vormen, durven ze wél. maar een