Aleksey Kondratyev: ijsvissen bij -40 graden
Stel je wil graag vissen maar je habitat beperkt zich tot een ijsvlakte waar het zo’n minus 40 graden is. Dan kun je natuurlijk gewoon binnen blijven. Óf je zetelt je in een grote, semi-doorzichtige
Stel je wil graag vissen maar je habitat beperkt zich tot een ijsvlakte waar het zo’n minus 40 graden is. Dan kun je natuurlijk gewoon binnen blijven. Óf je zetelt je in een grote, semi-doorzichtige
Parijs wentelt zich graag in haar eigen clichés. En juist daarom is het moeilijk om die stad nog een beetje origineel te fotograferen. Daar liep zélfs een fotograaf van naam en faam (Michael Wolf) tegen
Elke doordeweekse dag rijd ik tussen 7:55 en 8:15 van Rotterdam naar Dordrecht. Zo’n twee keer per week passeer ik dezelfde oldtimer. Want die valt op tussen de andere saaie, generieke bolides. Zodra ik die
Stel, je weet dat je niet lang meer hebt te leven. Wat zou je dan nog eenmaal willen zien? De Londense Fotograaf Hrair Sarkissian werd gegrepen door die vraag én het feit dat we daar
Sommige fotografen excelleren in grote onbekendheid. Ik heb er weer eentje gevonden: Emil Gataullin. Deze Russische fotograaf maakt foto’s die eigenljk de visuele tegenhanger zijn van een eenregelig gedicht. Plattelandsleven van Emil Gataullin Emil Gataullin
Letterlijk je eigen foto schieten: dat doet Ria van Dijk jaarlijks op de Tilburgse kermis. In een schiettent. Schiet je raak, dan maakt de camera een foto van je. Dat schieten doet ze al sinds
Meestal snap ik vrij weinig van conceptuele fotografie, maar wat Olivia Locher doet, snap ik wel én kan ik waarderen. Ze fotografeert namelijk bizarre wetten die nog steeds van kracht zijn in de USA (waar
De Italiaanse fotograaf Gustav Willeit maakt van de werkelijkheids iets vreemds. Éven vraag je je af of de locatie echt bestaat. Maar daarvoor is het te surreëel. Of nee, te perfect. Want Willeit maakt het
Zwembaden. Ik ken ze alleen in de variant teveel kinderen, chloor en ronddobberende pleisters. Maar in de zwembaden van Maria Svarbova zwemt niemand. Ze zijn otherworldly en tegelijkertijd herkenbaar. De rol van de mens in haar
Nicholas Nixon fotografeerde zijn vrouw en haar drie zussen ieder jaar, 40 jaar lang. 40 keer staren ze je aan, ze worden steeds ouder en hun blik verandert zienderogen. We weten hun namen, meer niet.