Er zit geen rode pixel in deze foto
Op Twitter gaat een foto rond met rode aardbeien. Niet zo boeiend, totdat ik las dat de afbeelding geen rode pixels bevat. Ik geloofde er geen snars van en ging op onderzoek. De aardbeien op
Op Twitter gaat een foto rond met rode aardbeien. Niet zo boeiend, totdat ik las dat de afbeelding geen rode pixels bevat. Ik geloofde er geen snars van en ging op onderzoek. De aardbeien op
Na twee coronajaren bezocht ik eindelijk weer eens Rencontres de la Photographie in Arles, Frankrijk. Ik was er begin juli, in de openingsweek. Voor wie er niet heen gaat, hier een kleine greep uit mijn
Ik heb mezelf als proefpersoon gebruikt voor PimEyes, een website die gezichten herkent op basis van één simpele selfie. Het resultaat vond ik eng dystopisch: mijn gezicht is niet alleen van mij. Maar laten we
Toen ik deze foto zag, dacht ik heel even dat ik naar zo’n doelbewuste optische illusie keek: een kamer waarin je in de ene hoek heel groot, en in de andere heel klein lijkt. Bij
Dit keer even geen filosofisch stukje of een nuttige tip om beter te leren kijken. Alhoewel. Ik belandde deze week op een website die mij wel degelijk liet kijken. Al werd ik daarbij ernstig geholpen
Op mijn eerste expositie hing deze foto met daarop een slordige streep. Die streep had ik er – per ongeluk – ingekliederd toen ik probeerde iets weg te photoshoppen. Pas 5 maanden later zag ik
Ik hou niet van gadgets, maar sommigen zijn toch het vermelden waard. Zoals Arsenal, een apparaatje dat je op je camera monteert en die bepaalt wat de beste instellingen zijn voor de foto die jij
Ik had op Oudjaarsdag de schrik van mijn leven: deze website bleek gehacked. Er stonden 24 berichten op die ik niet had geplaatst en die berstensvol onzin en links stonden. Wanhopig verwijderde ik de berichten,
Het is zowat vaste prik: ieder jaar schrijf ik een kritisch artikel over World Press Photo. Maar ik wil niet vervallen in een gimmick, en bovendien ben ik dit jaar écht wat milder gestemd over
De portretfoto’s die je hierboven ziet, zijn nooit gemaakt. Althans, niet door een fotograaf. Wel door een algoritme. Dat is knap en eng tegelijk, want deze gezichten zijn niet van echt te onderscheiden. Gezichten herkennen
Een foto liegt de waarheid. Maar soms gebeurt dat wel heel gortig en doelbewust: foto’s die zijn samengevoegd en gemanipuleerd met als doel dat je dénkt dat het echt is. Zoals de foto in de
Dit is de winnende World Press Photo, en ik snap waarom. Want ik wil het beeld tegelijkertijd zien en niet zien. Ik voel me een voyeur van een moment dat gruwelijk pijnlijk voor deze man
Peter Lik verkoopt foto’s die sterk doen denken Windows bureaubladachtergronden. Met als cruciaal verschil dat een werkje van Lik gemiddeld zo’n 20.000 euro kost. Tevens claimt hij de duurste foto ooit te hebben verkocht (dankzij
Sommige series moeten zonder enige tekst en toelichting worden aanschouwd. Omdat jouw onbevangenheid noodzakelijk is voor het bekijken van de foto’s. En dat is het geval bij de serie Things are queer van Duane Michals.
Dit is weer een treffend voorbeeld van ‘een foto liegt de waarheid’. En wat voor één. Wat blijkt: de meeste wildlife foto’s zijn helemaal niet gemaakt in het wild. Sterker nog, ze zijn gewoon in scène gezet,
Het intrigeert me al een tijdje: de rol die fotografie speelde onder Obama, en de bijna volledige afwezigheid van een beeldenstroom onder Trump. Sinds Trumps’ aanstelling deelt het Witte Huis enkel officiële beelden waarin Trump een
Begin december koos Time Magazine Donald Trump als meest invloedrijke persoon van 2016. En dan mag je op de cover staan. Alleen over die cover wordt sindsdien wild gespeculeerd. Heeft Time Trump per ongeluk zo
Het gebeurt me bij ieder (foto)museumbezoek: na een klein uur word ik overvallen door een eindeloos soort moeheid waar de honden geen brood van lusten. Ik slenter langs de werken, maar niks boeit me nog.