Terwijl wij zijn vastgeplakt aan de aardbol, vliegen vogels gewoon weg wanneer het hen goeddunkt. Ik vind dat jaloersmakend. Door die wegvliegtruuk kijk ik bovendien zelden een vogel in de ogen. Jammer, want dankzij fotograaf
Je kunt ook gewoon besluiten om je camera ergens neer te zetten en dan maar te zien wat er gebeurt. Stephen Gill deed dat op een nondescripte plaats in het weiland. De lens kijkt uit
Ik heb doorgaans een hekel aan artikelen met daarin een ratjetoe aan foto’s van verschillende fotografen. Simpel vermaak, clickbait. Maar ook ik heb mijn guilty pleasures. En dat zijn de finalisten voor de Comedy Wildlife
“Flauw” dacht ik, toen ik de serie van Yoko Ishii zag; herten in een verder leeg straatbeeld. Dat is óf gephotoshopt, óf geënsceneerd. Maar de beelden van Ishii zijn zoals ze zijn: herten die vrij
Ik bekommer me doorgaans niet om natuurfotowedstrijden. Maar één wedstrijd vormt daarop een uitzondering; de Comedy Wildlife Awards. Daarin staan uitglijdende uilen en bozige schildpadden centraal. Kleine waarschuwing: dit wordt geen diepgravend fotografieartikel, meer een
We dichten dieren graag allerhande menselijke eigenschappen toe. Gewoon, omdat we onszelf in hen herkennen en we ons lastig kunnen voorstellen hoe het is om géén mens te zijn. Tim Flach speelt daarop in door
De kuifmakaak hierboven maakte – waarschijnlijk onbedoeld – een aapselfie. Die foto ging viral, en daarmee ook de vraag bij wie het auteursrecht van de foto eigenlijk ligt. Immers, de ááp drukte op het knopje,
IJsberen die ijsberen. Als van je soortnaam een werkwoord wordt gemaakt dat doelloos rondjes lopen behelst, dan ben je als beest wel erg ver verwijderd van je roots. En dat zijn ze ook, die ijsberen
Het is toch altijd weer ontnuchterend wanneer je een fotoboek doorbladert dat de cumulatie is van 40 jaar werk. Veertig jaar reizen en fotograferen en dan heb je een goed fotoboek. Dán pas! Het resultaat is
Dit is weer een treffend voorbeeld van ‘een foto liegt de waarheid’. En wat voor één. Wat blijkt: de meeste wildlife foto’s zijn helemaal niet gemaakt in het wild. Sterker nog, ze zijn gewoon in scène gezet,
Je chihuahua in een roze jasje steken is natuurlijk bespottelijk maar een eekhoorn met 30 outfits (voor iedere gelegenheid één) overtreft alles. Tommy Tucker leefde een glamoureus leven in de jaren ’40 van de vorige
De donkere strepen over het serene landschap doen in eerste instantie denken aan de inktstrepen van een defecte printer. Maar wat je ziet is – letterlijk – een vogelvlucht. Zwermen vogels in beweging, waarbij hun
Dierentuinen grossieren in illusies. Nauwgezet wordt de vermeende leefomgeving van een exotisch dier nagebootst maar wel met een hek erom heen. Daar staat het dier dan zo’n beetje, dag in dag uit. Zíj zijn er om bekeken
En zo stond ik onlangs pardoes voor een plaat van een vreemde vogel in een onnatuurlijke positie. Het beest lag wat ongemakkelijk in een vloeistofbadje. Wachtend totdat hij zou worden opgezet. Het is de specialiteit van Darwin,
Iedere hondenbezitter legt zijn hond periodiek het menselijke wasritueel op. Want anders gaan ze zo stinken, en stinkende huisgenoten moeten we niet. Sommigen ondergaan het gedoe lijdzaam, anderen verzetten zich hevig. Eens in de zoveel tijd móet
Elliott Erwitt, een beroepskomediant middels zijn straatfotografie. Zijn foto’s tonen een droog soort humor, licht veroordelend. Eigenlijk is hij de Martin Parr van de hondenwereld. Zijn geschreven observaties over de verhouding tussen mens en hond
Het zou een beeldig familieportret zijn. Een piekfijn echtpaar wandelt in de zon. Met twee kinderen – nee apen – op hun arm. Aangekleed en wel. Straatfotografen worden gedreven door de wetenschap dat op ieder moment in de