Een klein fotoverhaaltje met een trieste afloop
Mr. en Ms. Sweetman zijn trots op hun tuin. Apetrots. In 1963 besloten ze daarom zich iedere maand te laten fotograferen door Ken Griffiths – te midden van de gewassen. Toen ik de serie voor
Mr. en Ms. Sweetman zijn trots op hun tuin. Apetrots. In 1963 besloten ze daarom zich iedere maand te laten fotograferen door Ken Griffiths – te midden van de gewassen. Toen ik de serie voor
Ik vind het soms uitermate fijn om naar spullen te kijken die netjes liggen opgelijnd. Stiekem hoop ik dat die orde op mij overslaat en ik stop met dingen uit te stellen. Zoals dit artikel
Ik ben gek op grote schepen. Geen gejaag met wisselende snelheden, maar een constante voortgang – zo kom je er ook. Alhoewel. Vroeger kwam een schip er heel vaak níet. Omdat het schipbreuk leed. De
Herbert Ponting fotografeerde in 1912 de start van de expeditie Terra Nova, die fataal zou aflopen. Zijn belofte om de foto’s pas te publiceren bij terugkomst van Robert Scott, kwam hij niet na. Gelukkig maar,
De foto’s van Lars Tunbjörk zijn absurd. Het is bijna niet te geloven dat hij niks heeft geënsceneerd. Hij wachtte gewoon net zolang tot er iets idioots voorviel. En in Zweden lijkt dat dus verdomde
We hebben een nieuwe Fotograaf des Vaderlands. Wat dat precies inhoudt is mij onduidelijk, maar wat ik wél weet is dat Jan-Dirk van der Burg bij Nederland hoort als ware hij een blokje kaas. Zijn
Ik schreef al eerder over Txema Salvans. Dat had een ongemakkelijk bij-effect. In zijn fotoserie The Waiting Game fotografeerde hij namelijk wachtende Spaanse prostituees. In de zomermaanden stijgt het bezoekersaantal van mijn artikel daarover navenant.
Je gebruikt ‘m zeker drie keer per dag. Je maakt er een vieze chaos van of je bent een fervent bakjesliefhebber. Jouw koelkast zégt wat over je, al ben ik daarover nog in lichte ontkenning.
Dit is de winnende World Press Photo, en ik snap waarom. Want ik wil het beeld tegelijkertijd zien en niet zien. Ik voel me een voyeur van een moment dat gruwelijk pijnlijk voor deze man
Tara Wray had een depressie. Ze was tot weinig in staat, behalve fotograferen. En wat ze vastlegde weerspiegelde haar gemoed. Wrang genoeg leverde dat een bijzondere serie op die een beetje ongemakkelijk onder je huid