Ik woon op twee plekken, en dus wisselt mijn fotografiestandplaats tussen Den Haag en Rotterdam. In beide steden fotografeer ik er lustig op los. Daardoor zie ik scherper wat de omgeving met mijn blik doet.
Thuis saai? Wat een onzin. Je kijkt gewoon niet goed genoeg. Neem bijvoorbeeld Vincent Bal: die creëert een nieuwe wereld met één schaduw. Gewoon met een beetje zon, een vel papier en een pen. Kun
Wat sta ik in musea vaak jaloers te kijken naar een fotograaf die het (on)geluk had om bij een historisch moment aanwezig te zijn. Dan heb je immers een flinke voorsprong met je beelden. Maar
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik bingewatch al dagen het nieuws. Mijn kijkgedrag draagt niet bij aan mijn gemoedsrust. Wat wél helpt, zijn onderstaande dingen. Een greep uit wat ik tegenkwam
Ik heb een flinke afwijking voor alles wat nieuw is. Ben ik bezig in een boek, dan wil ik het liefst al weer aan een nieuwe beginnen. Ik heb een schriftje vol foto-ideeën. Dat groeit
Een leuke winterklus: maak een kalibreermapje. Dat klinkt technisch, maar is het niet. Dit mapje is namelijk bedoeld voor je ogen, en dus niet om je beeldscherm mee te kalibreren. Wat heb je eraan? Je
Je bent wat je eet, zou een foodblogger zeggen. Ik stel daar tegenover: je bent wat je ziet. En doet. En dus meld ik hier maandelijks wat ik zoal zie en doe. Om mezelf scherp
Aan het einde van het jaar word je als vanzelf een beetje contemplatief – ik tenminste wel. 1 januari vóelt als een nieuw begin, een blanco vel papier. Nonsens natuurlijk, want iedere dag – nee,
Soms voel ik me net een kleuter: ik heb dan onbedaarlijke zin om op de grond te liggen en met een zeurstem te klagen ‘maar ik heb geen zihiiiinnn’. Zo’n dag heb ik vandaag. Geen
Zo. Dit is alweer de laatste vooruitblik van dit jaar. De aankomende maand ga ik aan de slag met mijn foto-archief, bereid ik een volgende expositie voor en ga ik heel veel lezen bij een